Deniz Kulaçoğlu
21.08.2025
Tezgâha geçtiğimde çok fazla düşünmem.
Çünkü biliyorum; elimden çıkan, zaten benim dilim oluyor.
Bir buket yaparken aslında kendi iç sesimle konuşuyorum.
Çiçekler, ruhumun kelimeleri oluyor.
Geçen gün elim yeşil Cymbidium orkideye uzandı. Yanına amaranthus düştü, ip gibi süzüldü. Sonra elime birkaç böğürtlen geldi. O an fark ettim ki, onların siyaha çalan tatlı koyuluğu, orkidenin kalbindeki renklerle göz kırpıyordu. Scabiosa da araya girdi — sanki diğerleriyle sohbet ediyor, buketin enerjisini yumuşatıyordu.
Böylece elimden çıkan şey sade görünüyordu ama içine bakınca kat kat derinlik taşıyordu. Renkler, dokular ve formlar birbirine fısıldıyordu. Ve ben yine anladım: bu sadece bir buket değil. Bu benim halim.
Adını koydum: Zarif Çelişki.
Çünkü öyleydim ben de:
Hem sessiz, hem güçlü.
Hem minimal, hem çarpıcı.
Hem modern, hem zamansız.
Kendi hayatımda da görüyorum bu çelişkileri. Dışarıdan soğuk görünebiliyorum, ama içimde saf bir sıcaklık taşıyorum. Bazen sade görünüyorum, ama yaklaşınca detaylarımın hiç bitmediğini fark ediyor insanlar.
Çiçeklerle çalışmak bana şunu öğretiyor:
Çelişkilerimizle barışmak.
Çünkü gerçek zarafet kusursuzlukta değil; zıtlıkları taşıyabilmekte.
Orkideyle böğürtleni, scabiosa’nın hafifliğiyle amaranthus’un düşüşünü yan yana getirebilmekte.
🌿
Ve sonra kendime sordum:
“Eğer kendime dışarıdan baksaydım, nasıl görünürdüm?”
Cevabı önümdeydi.
Bir buket gibi… sade görünümlü ama içinde onlarca katman saklayan.
Bir zarif çelişki.
💭 Peki senin zarif çelişkin ne olurdu?
